Dus.. ik werd wakker… en het lijkt erop dat vandaag nog erger en pijnlijker is… De schreeuwen van Raivo's moeder toen ik ze moest bellen om terug te komen naar het ziekenhuis zullen decennia lang in mijn nachtmerries blijven… Gisteren moest ik wachten op de familie en een tijdje was ik of hysterisch aan het rondrennen of op de vloer naast Raivo… In het begin was mijn geest vervuld van wraak… alles wat ik wilde was de hacker, de oncoloog, de mensen die medische controles op Raivo in Letland deden, de mensen die gemeen tegen hem waren.. enzovoort.. maar ik realiseerde me ook dat dit niet de weg vooruit is… We moeten groter zijn dan dat en ons concentreren op wat hier belangrijk is… het medische systeem is in wezen verknald - over de hele wereld… dus we zouden in ieder geval bewustzijn moeten creëren om te proberen enkele levens te redden… Over de @Pumpfun stream… ik weet niet zeker of ik het werk van mijn broer moet voortzetten of het zo moet laten en iets anders moet doen… En… ik heb zoveel te zeggen, mijn geest raast over alle dingen die we nog moeten doen… De begrafenis is op donderdag en over het algemeen denk ik niet dat ik deze week veel zal functioneren… Dank aan iedereen die ons heeft gesteund in deze brute strijd.. en het spijt me als ik jullie teleurgesteld heb… Ik ben gebroken…